Ó espertar recito o gatha do espertar:

Esta mañá, ó espertar, sorrío.

Ante min, vintecatro horas radiantes.

Comprométome a vivir cada momento plenamente

e mirar a todos os seres cos ollos da compaixón.

Despois fago 10 respiracións conscientes:

Inhalo e sei que estou inhalando.

Exhalo e sorrío á vida, a este novo día e a min mesmo e a todas as células do meu corpo.

Ampliarei a práctica da semana anterior e sorreirei ás primeiras dez persoas que me atope no meu camiño.

Irei ó cuarto de baño e con cada paso ó pór o pé esquerdo sobre a terra direi «Paz»; ó pór o pé dereito direi «Amor», entregando á terra o meu desexo profundo de paz e amor para o planeta.

Lavarei os dentes coa man esquerda, para contrarrestar a ansiedade, o impulso de correr e correr.

SEMANA 5

Sentirei a auga en contacto co meu corpo. Ó ducharme sentirei a auga fluindo cara abaixo do meu corpo e permitireime soltar as preocupacións da miña mente e as tensións do meu corpo entregándoas ó fluir da auga.

Sentirei a auga en contacto co meu corpo. Ó ducharme sentirei a auga fluindo cara abaixo do meu corpo e permitireime soltar as preocupacións da miña mente e as tensións do meu corpo entregándoas ó fluir da auga.

Entrarei en contacto cos alimentos do meu almorzo, sentindo o seu cheiro, sabor, cores, e mastigándoos coas dúas partes da miña boca até que se transformen en líquido, ofrecéndolle este agasallo ó meu estómago para que non teña que traballar tan duramente (segregando unha gran cantidade de ácidos para desfacer e dixerir anacos enteiros de materia).

Elexirei un pequeno percorrido da miña mañá (por exemplo da casa ó traballo; ou dentro do traballo, dun lugar a outro; ou o camiño á compra, etc…) e serei consciente do desprazamento do meu corpo no espazo (está relaxado, solto, ríxido, tensionado, flexible, duro…). Que parte do meu corpo está con máis tensión? Descubrirei tensións que por terse convertido en habituais pasan desapercibidas para min.

Soltarei as tensións descubertas, centrando a miña atención nesa parte do meu corpo.

Inhalo, sei que esta tensión está en min.

Exhalo, solto, relaxo a tensión nesta parte do meu corpo.

Intentarei que o meu desprazamento no espazo se asemelle a unha danza cósmica.

Porei a miña atención no meu xeito de estar de pé: o meu corpo está relaxado? o peso do meu corpo está repartido entre os dous pés e sobre toda a superficie plantar por igual? a mi´ña columna está recta? os meus ombreiros abertos? a miña cabeza é a continuación da miña columna? está o meu corpo verdadeiramente en equilibrio e relaxado cada vez que estou parado sobre os meus dous pés?

O equilibrio e a relaxación do meu corpo levaranme ó equilibrio e á paz da miña mente.

Os meus pés en contacto equilibrado coa terra, a miña cabeza coa miña mente serea en contacto co ceo.

Subirei conscientemente todas as escaleiras que atope no meu camiño.

Inhalo, un escalón, un pé: “Cheguei“.

Exhalo, outro escalón, outro pé: “Estou en casa“.

Chegar, a onde? Chegar a min mesmo, ó meu momento presente.

Todos os semáforos en vermello e os pasos de peóns serán as miñas campás de atención. Farei tres respiracións profundas e conscientes.

Inhalo, sinto a totalidade do meu corpo, incluso o xesto da miña cara.

Exhalo, sorrío, relaxo, solto todo o meu corpo.

Inhalo, sinto as miñas emocións.

Exhalo, sorrío e relaxo as miñas emocións.

Inhalo, sinto a miña mente.

Exhalo, sorrío e relaxo a miña mente.

Con isto instálome no “momento presente, momento marabilloso”. (Estou vivo e camiño pola terra, que gran oportunidade!).

Todos os sons de teléfonos, portas, reloxos, etc. serán as miñas campás de atención (observarei o impulso que me leva a coller o meu teléfono automáticamente e con ansiedade ás veces) e farei unha respiración profunda e consciente antes de collelo.

Inhalo, sorrío á miña ansiedade.

Exhalo, relaxo todo o meu ser.

E despois ó colgar farei tres respiracións profundas e conscientes (como na semana 10).

SEMANA 12

Serei consciente de que os alimentos que inxiro forman o meu propio corpo: o meu sangue, os meus tecidos, os meus órganos, a miña pel.

Farei consciencia da súa calidade: Levan moita química? son transxénicos? destrúen o meu sistema inmunolóxico e como consecuencia debilítanme e expóñenme ás enfermidades? ou son ecolóxicos, frescos e levan neles a enerxía directa do sol e fortalécenme, aportándome saúde? Quizáis, o que creo que aforro nunha alimentación de baixa calidade sexa unha ilusión e máis tarde teña que gastar moito máis en medicinas.

Vou aprender a amarme a min mesmo ofrecéndome unha alimentación de calidade e saudable, e vou aprender a amar ós demáis seres tratando de reducir o sufrimiento de outros seres coa miña alimentación.

A práctica consiste en facer tres respiracións profundas para relaxar o noso estómago antes de comer calquera alimento. Con iso aportareille un extra de osíxeno tanto para facilitar a combustión da dixestión, como para cortar a enerxía das miñas preocupacións, relaxando así a miña mente e evitando “comer” as preocupacións xunto cos alimentos que inxiro. Serei consciente da súa cor, sabor, cheiro, forma. Mastigarei ata convertelos en líquido, soltarei a culler, garfo, de vez en cando sobre a mesa para practicar o non aferramento ás cousas. Gozarei deste marabilloso agasallo do universo sen présa, sen automatismo.

Inhalo, levo un extra de osíxeno ó meu corpo.

Exhalo, sorrío, relaxo o meu estómago, o meu corpo, a miña mente.

SEMANA 13

Tentarei ter moitos momentos de consciencia durante o día, e en cada momento sorrirei a todas as células do meu corpo, enchereinas de amor e gratitude, agradecéndolles o seu armónico e solidario funcionamento.
Inhalo, e son consciente dos millóns de células do meu corpo.
Exhalo, sorríolle a cada unha delas e as encho de amor e gratitude.

SEMANA 14

Todo o que o universo nos proporciona para vivir: aire, alimentos sólidos e líquidos, impresións sensoriais… son transformados no meu cuerpo e devoltos por min ó universo en forma de diferentes manifestacións: materia de desfeita sólida e líquida por unha parte e unha triple acción en forma de pensamentos, palabras e actos por outra. Estas tres últimas manifestacións están suxeitas á lei do karma; a lei de causa e efecto. Á primeira persoa á que afectan e sobre a cal actúan de xeito inmediato é á persoa que as orixinou, que as creou. A ela pertencen e levan a súa marca. Ti creas a túa propia atmósfera.

Da mente procede todo o que se pode coñecer. A mente é a raíz de todos os fenómenos. Debemos coidar a nosa mente coma se fora o rei. Se actuamos coa mente corrompida o sufrimento é o resultado, así como a roda do carro segue o pezuño do boi. Se a nosa mente está clara a felicidade é o resultado, tanto é así como que a nosa sombra síguenos onde queira que vaiamos.

Un pensamento correto pode cambiar o mundo, unha palabra é un pensamento oculto manifestado, unha acción. Son forzas, son enerxías, o mundo sae de aquí.

SEMANA 15

A palabra é un pensamento oculto manifestado.

A palabra correcta procúrache benestar a ti e ós outros, no corpo e na mente. Ten o poder de curar, de sanar.

Esta semana traballaremos coas palabras. Que creo coas miñas palabras? Paz, amor, harmonía, benestar… ou ben desarmonía, medo, odio, malestar. Son útiles as miñas palabras? Saen do corazón? Ou soamente supoñen un bla, bla, bla…, un desgaste automático de enerxía. Como é o meu ton, agradable ou parezo un can furioso?

Cada noite anotarei o que creei coa maior parte das miñas palabras.

SEMANA 16

Esta semana pararemos polo menos tres veces ó día o impulso automático de falar. Cando estemos con ootras persoas, pecharemos conscientemente a nosa boca e, en lugar de falar, respiraremos e sorriremos, darémonos conta de que non é tan importante dar sempre a nosa opinión sobre todas as cousas.

SEMANA 17

Aprenderemos a escoitar cando alguén nos fale, pararemos o que estamos facendo, miraremos a esa persoa e en silencio dirémoslle: «Estou aquí presente para ti, para escoitarte». Centraremos a nosa atención na nosa respiración, intentaremos reflexar a nosa mente, sen xulgar o que estamos oíndo. Estaremos totalmente presentes para percibir a esa persoa máis alá das palabras, na súa totalidade. Deixaremos que se exprese totalmente, non a interrumpiremos. Quizáis ó final digamos ou non algunha palabra que sala do noso corazón, non do noso intelecto.

SEMANA 18

Farei consciencia do que escoito: Prodúceme benestar? Prodúceme malestar? Non me permitirei estar en conversas velenosas, ou naquelas en que falan mal doutras persoas. Terei a coraxe de dicir ós outros: “Non sigamos xerando este veleno!”. Intentarei que a compaixón xurda deles cara ese ser.

SEMANA 19

Farei consciencia dos meus xuizos automáticos sobre todos e sobre todo, percatándome de que non posúo datos suficientes e verdadeiros para emitilos sobre case ninguén e sobre case nada.

Anotarei diariamente as veces que emitín ou pensei o meu xuizo automático.

SEMANA 20

Serei consciente da miña identificación con todo o exterior a min e como deixo en mans dos demais a miña propia felicidade ou sufrimiento.

Por exemplo: érgome, fai sol e póñome contento; chove e póñome triste…

Como me afecta o que creo que pensan os demais de min, se me aceptan, non me aceptan, me queren o non… Por exemplo, se alguén no traballo, o meu xefe, o meu compañeiro, está enfadado e contéstame mal, creo que é pola miña culpa e sufro, e quizáis so tivo unha mala noite. Ou polo contrario, cando alguén me eloxia e di cousas belas de min, síntome feliz.

Anotarei diariamente as miñas identificacións co exterior a min e o que esas identificacións producen en min ó deixarme levar coma unha folla que arrastra o vento.

SEMANA 21

Tomarei consciencia e anotarei diariamente, identificarei e recoñecerei aqueles pensamentos que ocupan a meirande parte do tempo na miña mente, e simplemente ó seu carón escribirei: prodúceme benestar, prodúceme malestar…

Que alimento me dou eu a min mesmo a través da miña mente? Constrúome, destrúomeo, acéptome, cúlpome, xúlgome, doume alegría, tristeza, compréndome e ámome, desprézome e ódiome… Proporciónome paz, ansiedade, felicidade, sufrimento…?

SEMANA 22

Esta semana comprométome a crear polo menos tres veces ó día as condicións necesarias para darme a min mesmo alegría e felicidade.

Na miña mente pensarei a maior parte do día pensamentos que me produzan benestar, alegría (teño uns ollos que me permiten ver as marabillas da vida, uns pés que me permiten desprazarme libremente polo espacio, etc…).

Son moi afortunado: para un cego a súa maior alegría sería poder ver, para un paralítico poder camiñar.

Farei polo menos un acto diario que me produza alegría; chamarei por teléfono a un amigo, verei o atardecer, irei ver á miña nai… irei ver unha boa película, mercarei a planta da alegría, regarei as plantas falando cariñosamente con elas, etc… E á noite anotarei estes actos, e se non fixen nengún acto que me dea alegría, direime cousas fermosas, reais, a min mesmo.

SEMANA 23

Esta semana comprométome a dar a menor enerxía posible ós pensamentos que me producen malestar, manténdoos o menor tempo posible na miña mente. Direilles cada vez que aparezan: «Ola! Outra vez aquí! Xa te coñezo, sorríote e déixote partir, segue o teu camiño». E centrareime en sentir a miña respiración, cambiarei ese pensamento por outro que me dea alegría. (É coma cambiar un c.d. que non nos gusta por outro máis agradable).

SEMANA 24

Tomarei consciencia da aceptación: Compréndome, acéptome e ámome a min mesmo como son? Consciente de que hai moitas cousas que ainda debo transformar, escribirei nunha lista as cousas que vaia descubrindo que me gustan de min, e noutra lista, as cousas que me gustaría transformar. Compréndome, sorríome a min mesmo e permítome fluir coma un fermoso río? Comprendo, acepto e permito fluir ós outros seres que me rodean como son? Ou, desexo que sexan so como eu quero que sexan e se non é así enfádome? Anotarei todos os enfados que teño durante cada día por este motivo. Comprendo e acepto as leis da naturaleza de nacemento, madurez, vellez e morte en min mesmo e nos seres que amo?

SEMANA 25

Ser consciente de calquera formación mental (ira, medo, alegría, depresión, ansiedade…). Cada dúas semanas escolleremos unha (podes consultar aquí a lista de formacións mentais) para estudala e observala en nós, escolleremos a que máis nos fai sufrir. Estamos moi atentos á nosa respiración mentres observamos como xurde, mantense e esvaécese, non para reprimila ou espantala senón para coidala.

Identificarémola, recoñecerémola chamándoa polo seu nome (ola, ira…) no mesmo intre en que comeza a manifestarse. Concentrarémonos profundamente nese intre.

Como exemplo, imos estudar a ira. Cando xurde podemos concentrarnos na respiración. Evitaremos reaccionar contra a persona que cremos ser a causa da nosa ira (porque as raíces da nosa ira están en nós).

Sexa o que fora que nos está enfurecendo, tenderemos a pór toda a nosa atención niso e, ó igual que un bombeiro, habemos botar auga ó lume inmediatamente e non malgastar o tempo buscando á persoa que acendeu o lume. Non falar, non escoitar, non facer nada en absoluto, senón so concentrar a nosa mente en sentir e seguir a nosa respiración.

a) Identificala, recoñecela, abrazala coa Plena Consciencia.

Inhalo, sei que estou furioso, que hai ira en min.

Exhalo, sei que hei facerme cargo da miña ira.

Inhalo, sei que a enerxía da ira está en mí.

Exhalo, calmo, abrazo a miña ira.

b) Concentrarnos sobre a Formación Mental que está presente.

c) Como viu?

Que causas a orixinaron?

Cales son as súas raíces?

Que alimentos a nutren? (Catro clases de alimentos: 1. Comida, bebida; 2. Impresións sensoriais; 3. Desexo profundo*, ver se é ou non sano; 4. Conciencia-mente)

Escribiremos todo o que imos descubrindo que alimenta a nosa ira, co propósito de alimentala cada vez menos, todo aquilo que non se alimenta morre.

Se a Formación Mental nos da alegría e felicidade, manterémola con nós o maior tempo posible, e alimentarémola para que medre.

Se a Formación Mental nos da malestar, sufrimento, deixaremos de proporcionarlle os alimentos que a nutren.

(*) Desexo profundo: corremos detrás daquilo que cremos que nos fará felices…Queremos ser alguén…obter algo (unha casa, un coche, parella, etc…). Sintes que estás incompleto e corres e corres detrás de algo… pero todo xa está aquí, porque ÉS o que queres ser… xa ÉS. A plenitude é posible cando deixas de correr… Tes todo o cosmos en ti, mira o teu propio corpo.

Serei consciente de que os alimentos que inxiro forman o meu propio corpo: o meu sangue, os meus tecidos, os meus órganos, a miña pel.

Farei consciencia da súa calidade: Levan moita química? son transxénicos? destrúen o meu sistema inmunolóxico e como consecuencia debilítanme e expóñenme ás enfermidades? ou son ecolóxicos, frescos e levan neles a enerxía directa do sol e fortalécenme, aportándome saúde? Quizáis, o que creo que aforro nunha alimentación de baixa calidade sexa unha ilusión e máis tarde teña que gastar moito máis en medicinas.

Vou aprender a amarme a min mesmo ofrecéndome unha alimentación de calidade e saudable, e vou aprender a amar ós demáis seres tratando de reducir o sufrimiento de outros seres coa miña alimentación.

A práctica consiste en facer tres respiracións profundas para relaxar o noso estómago antes de comer calquera alimento. Con iso aportareille un extra de osíxeno tanto para facilitar a combustión da dixestión, como para cortar a enerxía das miñas preocupacións, relaxando así a miña mente e evitando “comer” as preocupacións xunto cos alimentos que inxiro. Serei consciente da súa cor, sabor, cheiro, forma. Mastigarei ata convertelos en líquido, soltarei a culler, garfo, de vez en cando sobre a mesa para practicar o non aferramento ás cousas. Gozarei deste marabilloso agasallo do universo sen présa, sen automatismo.

Inhalo, levo un extra de osíxeno ó meu corpo.

Exhalo, sorrío, relaxo o meu estómago, o meu corpo, a miña mente.

Tentarei ter moitos momentos de consciencia durante o día, e en cada momento sorrirei a todas as células do meu corpo, enchereinas de amor e gratitude, agradecéndolles o seu armónico e solidario funcionamento.
Inhalo, e son consciente dos millóns de células do meu corpo.
Exhalo, sorríolle a cada unha delas e as encho de amor e gratitude.

Todo o que o universo nos proporciona para vivir: aire, alimentos sólidos e líquidos, impresións sensoriais… son transformados no meu cuerpo e devoltos por min ó universo en forma de diferentes manifestacións: materia de desfeita sólida e líquida por unha parte e unha triple acción en forma de pensamentos, palabras e actos por outra. Estas tres últimas manifestacións están suxeitas á lei do karma; a lei de causa e efecto. Á primeira persoa á que afectan e sobre a cal actúan de xeito inmediato é á persoa que as orixinou, que as creou. A ela pertencen e levan a súa marca. Ti creas a túa propia atmósfera.

Da mente procede todo o que se pode coñecer. A mente é a raíz de todos os fenómenos. Debemos coidar a nosa mente coma se fora o rei. Se actuamos coa mente corrompida o sufrimento é o resultado, así como a roda do carro segue o pezuño do boi. Se a nosa mente está clara a felicidade é o resultado, tanto é así como que a nosa sombra síguenos onde queira que vaiamos.

Un pensamento correto pode cambiar o mundo, unha palabra é un pensamento oculto manifestado, unha acción. Son forzas, son enerxías, o mundo sae de aquí.

A palabra é un pensamento oculto manifestado.

A palabra correcta procúrache benestar a ti e ós outros, no corpo e na mente. Ten o poder de curar, de sanar.

Esta semana traballaremos coas palabras. Que creo coas miñas palabras? Paz, amor, harmonía, benestar… ou ben desarmonía, medo, odio, malestar. Son útiles as miñas palabras? Saen do corazón? Ou soamente supoñen un bla, bla, bla…, un desgaste automático de enerxía. Como é o meu ton, agradable ou parezo un can furioso?

Cada noite anotarei o que creei coa maior parte das miñas palabras.

Esta semana pararemos polo menos tres veces ó día o impulso automático de falar. Cando estemos con ootras persoas, pecharemos conscientemente a nosa boca e, en lugar de falar, respiraremos e sorriremos, darémonos conta de que non é tan importante dar sempre a nosa opinión sobre todas as cousas.

Aprenderemos a escoitar cando alguén nos fale, pararemos o que estamos facendo, miraremos a esa persoa e en silencio dirémoslle: «Estou aquí presente para ti, para escoitarte». Centraremos a nosa atención na nosa respiración, intentaremos reflexar a nosa mente, sen xulgar o que estamos oíndo. Estaremos totalmente presentes para percibir a esa persoa máis alá das palabras, na súa totalidade. Deixaremos que se exprese totalmente, non a interrumpiremos. Quizáis ó final digamos ou non algunha palabra que sala do noso corazón, non do noso intelecto.

Farei consciencia do que escoito: Prodúceme benestar? Prodúceme malestar? Non me permitirei estar en conversas velenosas, ou naquelas en que falan mal doutras persoas. Terei a coraxe de dicir ós outros: “Non sigamos xerando este veleno!”. Intentarei que a compaixón xurda deles cara ese ser.

Farei consciencia dos meus xuizos automáticos sobre todos e sobre todo, percatándome de que non posúo datos suficientes e verdadeiros para emitilos sobre case ninguén e sobre case nada.

Anotarei diariamente as veces que emitín ou pensei o meu xuizo automático.

Serei consciente da miña identificación con todo o exterior a min e como deixo en mans dos demais a miña propia felicidade ou sufrimiento.

Por exemplo: érgome, fai sol e póñome contento; chove e póñome triste…

Como me afecta o que creo que pensan os demais de min, se me aceptan, non me aceptan, me queren o non… Por exemplo, se alguén no traballo, o meu xefe, o meu compañeiro, está enfadado e contéstame mal, creo que é pola miña culpa e sufro, e quizáis so tivo unha mala noite. Ou polo contrario, cando alguén me eloxia e di cousas belas de min, síntome feliz.

Anotarei diariamente as miñas identificacións co exterior a min e o que esas identificacións producen en min ó deixarme levar coma unha folla que arrastra o vento.

Tomarei consciencia e anotarei diariamente, identificarei e recoñecerei aqueles pensamentos que ocupan a meirande parte do tempo na miña mente, e simplemente ó seu carón escribirei: prodúceme benestar, prodúceme malestar…

Que alimento me dou eu a min mesmo a través da miña mente? Constrúome, destrúomeo, acéptome, cúlpome, xúlgome, doume alegría, tristeza, compréndome e ámome, desprézome e ódiome… Proporciónome paz, ansiedade, felicidade, sufrimento…?

Esta semana comprométome a crear polo menos tres veces ó día as condicións necesarias para darme a min mesmo alegría e felicidade.

Na miña mente pensarei a maior parte do día pensamentos que me produzan benestar, alegría (teño uns ollos que me permiten ver as marabillas da vida, uns pés que me permiten desprazarme libremente polo espacio, etc…).

Son moi afortunado: para un cego a súa maior alegría sería poder ver, para un paralítico poder camiñar.

Farei polo menos un acto diario que me produza alegría; chamarei por teléfono a un amigo, verei o atardecer, irei ver á miña nai… irei ver unha boa película, mercarei a planta da alegría, regarei as plantas falando cariñosamente con elas, etc… E á noite anotarei estes actos, e se non fixen nengún acto que me dea alegría, direime cousas fermosas, reais, a min mesmo.

Esta semana comprométome a dar a menor enerxía posible ós pensamentos que me producen malestar, manténdoos o menor tempo posible na miña mente. Direilles cada vez que aparezan: «Ola! Outra vez aquí! Xa te coñezo, sorríote e déixote partir, segue o teu camiño». E centrareime en sentir a miña respiración, cambiarei ese pensamento por outro que me dea alegría. (É coma cambiar un c.d. que non nos gusta por outro máis agradable).

Tomarei consciencia da aceptación: Compréndome, acéptome e ámome a min mesmo como son? Consciente de que hai moitas cousas que ainda debo transformar, escribirei nunha lista as cousas que vaia descubrindo que me gustan de min, e noutra lista, as cousas que me gustaría transformar. Compréndome, sorríome a min mesmo e permítome fluir coma un fermoso río? Comprendo, acepto e permito fluir ós outros seres que me rodean como son? Ou, desexo que sexan so como eu quero que sexan e se non é así enfádome? Anotarei todos os enfados que teño durante cada día por este motivo. Comprendo e acepto as leis da naturaleza de nacemento, madurez, vellez e morte en min mesmo e nos seres que amo?

Ser consciente de calquera formación mental (ira, medo, alegría, depresión, ansiedade…). Cada dúas semanas escolleremos unha (podes consultar aquí a lista de formacións mentais) para estudala e observala en nós, escolleremos a que máis nos fai sufrir. Estamos moi atentos á nosa respiración mentres observamos como xurde, mantense e esvaécese, non para reprimila ou espantala senón para coidala.

Identificarémola, recoñecerémola chamándoa polo seu nome (ola, ira…) no mesmo intre en que comeza a manifestarse. Concentrarémonos profundamente nese intre.

Como exemplo, imos estudar a ira. Cando xurde podemos concentrarnos na respiración. Evitaremos reaccionar contra a persona que cremos ser a causa da nosa ira (porque as raíces da nosa ira están en nós).

Sexa o que fora que nos está enfurecendo, tenderemos a pór toda a nosa atención niso e, ó igual que un bombeiro, habemos botar auga ó lume inmediatamente e non malgastar o tempo buscando á persoa que acendeu o lume. Non falar, non escoitar, non facer nada en absoluto, senón so concentrar a nosa mente en sentir e seguir a nosa respiración.

a) Identificala, recoñecela, abrazala coa Plena Consciencia.

Inhalo, sei que estou furioso, que hai ira en min.

Exhalo, sei que hei facerme cargo da miña ira.

Inhalo, sei que a enerxía da ira está en mí.

Exhalo, calmo, abrazo a miña ira.

b) Concentrarnos sobre a Formación Mental que está presente.

c) Como viu?

Que causas a orixinaron?

Cales son as súas raíces?

Que alimentos a nutren? (Catro clases de alimentos: 1. Comida, bebida; 2. Impresións sensoriais; 3. Desexo profundo*, ver se é ou non sano; 4. Conciencia-mente)

Escribiremos todo o que imos descubrindo que alimenta a nosa ira, co propósito de alimentala cada vez menos, todo aquilo que non se alimenta morre.

Se a Formación Mental nos da alegría e felicidade, manterémola con nós o maior tempo posible, e alimentarémola para que medre.

Se a Formación Mental nos da malestar, sufrimento, deixaremos de proporcionarlle os alimentos que a nutren.

(*) Desexo profundo: corremos detrás daquilo que cremos que nos fará felices…Queremos ser alguén…obter algo (unha casa, un coche, parella, etc…). Sintes que estás incompleto e corres e corres detrás de algo… pero todo xa está aquí, porque ÉS o que queres ser… xa ÉS. A plenitude é posible cando deixas de correr… Tes todo o cosmos en ti, mira o teu propio corpo.