Cando era nena, o Nadal celebrabámolo cunha morea de xente. Na nosa casa ás veces ou na dos meus padriños outras, había longas mesas cheas de comida para os maiores, e mesas pequenas para nos reunir a cativada. Mais non so os nadais, tamén as fins de semana do verán e outras datas, eran motivo para nos xuntar con tíos, tías, curmáns e curmás e compartir a comida. De feito, a comida era o eixo de todos aqueles encontros.
Posto que eu cumpría anos na metade de xuño, era unha boa ocasión para facer unha daquelas comidas familiares nas que sempre estaban meus pais, meu irmán, a miña avoa materna, e logo outros engadidos dependendo do ano, coma o tío da miña nai, os meus padriños, algúns dos meus tíos e tías, algunhas das miñas curmás…
Aínda con diferentes motivacións, tanto miña nai como meu pai compartían a aspiración de reunir á familia e amigos íntimos e, sen dúbida, gozaban de ver grandes mesas cheas de comensais -non menos de oito- para comer xuntos, falar, rir, xogar ás cartas… Que non chegasen as cadeiras, e rebuscar pola casa ata as cadeiras das acampadas era un bo sinal. Este é un tesouro da miña infancia, o regalo máis valioso que puiden recibir.
A maiores destes encontros familiares, no pobo no que viviamos tamén se conservaba esta tradición tan galega de se xuntaren, así que había moitas ocasións ao longo do ano para compartirmos. A meirande parte concentrábanse no verán: a xuntanza no monte, as festas de Santa Mariña, os torneos de fútbol por barrios… Así como outras datas: o entroido, o magosto, o Nadal. Xuntabámonos todas as xeracións, cativos e maiores, e compartiamos música, comida, baile, xogos. Lembro aqueles anos como unha auténtica comunidade practicando na irmandade.
A idade de 14 anos, meus pais separáronse e todo aquilo desapareceu. Aquel primeiro Nadal, estabamos meu irmán, miña nai e eu, nunha mesa demasiado grande para nós os tres. Esvaecéronse as comidas en familia, as xuntanzas no pobo… e deu comezo outra nova etapa orientada á individualidade.
Cos anos, vou comprendendo mellor a gran alegría que recibín daqueles tempos, sentíndome grata de ter vivido momentos de tanta ledicia, natureza, sinxeleza. As sementes fermosas que foron regadas en min naqueles primeiros anos, coma o valor de compartir a presenza e os dons, permaneceron intactas e latentes en min durante os seguintes anos, ata que atoparon as condicións precisas para se manifestaren. Cando observo con atención a miña vida adulta, penso que sempre estiven á procura de recuperar aquela veciñanza perdida, a seguridade de sentir unha gran familia que acolle, que protexe, que sostén e sustenta o amor, a benevolencia, a lixeireza e a ledicia de estar simplemente aí compartindo, no momento presente.
Construír unha sangha é cultivar na miña vida aquel valor da comunidade, do altruísmo e da presenza que recibín na miña nenez, coa visión espiritual da experiencia adulta. Coma un oasis ou un refuxio, ofrecemos un espazo no que familiares, amigos e amigas poden gozar de regresar ao contacto coa Nai Terra, da confianza nos demais, da beleza e plenitude agochada nunha vida sinxela, da quietude do non facer… E de compartir polo gusto de compartir, so co fin de celebrar a vida.
Observo na sangha unha oportunidade de reconciliación cos nosos devanceiros e devanceiras, con aquel xeito de facer tan da nosa cultura e sociedade galega na que, dende o cultivo do alimento ata o transitar pola enfermidade, todo transcorría en comunidade. Continúo practicando cada día para descubrir xeitos hábiles de adaptar a este tempo o que sempre foi tan noso: camiñar na fraternidade.
Compaixón Radiante do Corazón
